O kadar benciliz ki, bizim için yapılan fedakarlıkların farkına varmıyoruz. Bizim için yapılan fedakarlıkların farkına çok geç olunca varabiliyoruz. Zamanında anlamaya çalışsak, küsmek, kendini kapatmak, sana ulaşılmasını engelleyerek karşındakini üzmek kolay. Ama ne için öyle davrandığını anlamaya çalışmak çok mu zor?

Zaman yetmiyor. Çoğu davranışımızın üzerinde yeterince düşünmeye fırsatımız olmayabilir. Bizim için önemli olan insanların neden öyle davrandığını anlamaya zaman ayıramıyoruz.

İş işten geçmeden önce, gemileri yakmadan bir kez daha düşünürsek ne kaybederiz? Aşağıdaki hikaye biraz düşündürür mü bizleri ne dersiniz?

“O gün günlerden pazar idi. Yarın okula gidecektim... Ama yarın için tek endişem annemin sınıfa gelip beni yine rezil etmesiydi...Annemden çok utanıyordum.Çünkü onun bir gözü yoktu...Ondan nefret ediyordum...Pazartesi oldu... 3. Ders annem sınıfımıza girip öğretmenime derslerimin nasıl gittiğini sormuştu...Onu tanımıyormuş gibi yapıp gözlerine kin ile baktım...Annemin ölmesini istemiştim.....O gün eve geldiğimde annem evdeydi...Hiç tereddütsüz anneme hakaret etmeye başlamıştım...Bugün yine beni rezil ettin...Mutlu musun?...Nefret ediyorum senden...Öl de kurtulalım...” dedim.

Annem ise hiçbir şey demeden sadece dediklerimi dinliyordu. Şaşırmıştım...Ve bi süre sonra tek başıma Amerika’ya gidip orda okumaya başladım...Üniversiteyi de bitirip kendime bir yuva kurdum...Eşim,çocuklarım ve ben...Bir gün kapı çaldı...Oğlum koşarak kapıyı açtı...Kapıda kalakaldı...Gelen Yıllar önce terk ettiğim annemdi...Anneme git  buradan çocuklarımı korkutuyorsun dedim.

Annem ise;Özür dilerim yanlış adrese geldim galiba dedi ve gitti...Yine aradan yıllar geçti...En sonunda annemin özlemini duydum yüreğimde...Tüm ili karış karış arayarak annemin izini buldum...O anda tek istediğim annemden helallik almaktı...Bana verilen adrese gittim...Zili defalarca çaldım ama kapıyı açan olmadı...En sonunda yan taraftaki komşu kapıya çıktı...Kimsiniz dedi...Burada oturan kadının oğluyum dedim... Tabi kadın haklıydı annemi yıllardır arayıp sormadım için beni tanımıyordu...Ve bana; Annen vefat etti.Başın sağolsun dedi.

Yıkılmıştım... Sonra komşu annemden bana ölmeden önce bıraktığı bir zarf olduğunu söyledi...Zarfı Açtım...Zarfta şöyle yazıyordu.

Sevgili Oğlum... Öncelikle Seni Çok Seviyorum Ve Seninle Gurur Duyuyorum...Ama Bilmeni İsterim Ki Sen Küçükken Babanla Bir Trafik Kazası Geçirdiniz...O Kazada Sen Sağ Kaldın Ama Bir Gözünü Kaybetmiştin...Bende Bir Anne Olarak Bir Gözümü Sana Bağışladım...Ameliyat Başarılı Geçtiğinde Dünyanın En Mutlu Annesi Bendim...Neyse Unutma ki Seni Çok Seviyorum Ve Senle Gurur Duyuyorum...Çocuklarını Korkuttuğum İçin Özür Dilerim... SENİ ÇOK SEVEN ANNEN...