Eski zamanlarda bir kış, gece soğukları başlamış. Bu gece soğuğundan bütün hayvanlar etkilenmişler, büyük kayıplar vermişler ama en çok kayıp verenler kirpilermiş; bildiğiniz gibi onların pek çok hayvan gibi kalın kürkleri yok bunların yerine kendilerini sıcak tutması zor olan dikenleri var. Bu durumdan en az zararla kurtulmak için kirpiler meclisi toplanmış çözüm aramaya başlamışlar.

 Tartışa tartışa en sonunda büyüklerinden birinin gece olunca tüm kirpilerin bir araya toplanmasına, birbirlerine yakın durarak geceyi geçirmeye karar verilmiş.

Böylece kirpiler birbirlerinin vücut sıcaklığından yararlanacak, aralarındaki hava sirkülasyonunu da önleyerek donmaktan kurtulacaklarmış. Ve ilk geceki deneyimlerinde bunun işe yaradığını fark etmişler ama başka bir sorun varmış. Üşüyen kirpilerin birbirlerine fazla yaklaşmalarından dolayı birbirlerine dikenlerini batırmalarıyla yaralanmalar gerçekleşmiş, daha sonraki gece uzaklığı fazla tutmuşlar yaralanma korkusundan. Bu yüzden de bazı donma olaylarının önüne geçememişler ancak her gece buna devam ederek deneye yanıla, deneye yanıla birbirlerinin vücut sıcaklığından yararlanacak kadar yakın, ancak birbirlerini incitmeyecek kadar uzak durmayı öğrenmişler.

Ailemizle, arkadaşlarımızla,işyerindeki ilişkilerimizde de çok uzak durunca, kopuyor. Çok yaklaşınca fazla özele girmeye başlıyorsun. Kırıcı olunabiliyor. Ne  fazla labuali, neden fazla soğuk dengeyi yakalamak çok önemli.

İnsanlar sizinle değil, kendileriyle alakalılar.Ben diyerek konuştuğunuzda ilgilerini çekmezsiniz. Kendinizle ilgili söyleyeceklerinizi , karşınızdaki insan üzerinden söyleyince dikkatini çekersiniz.

Bu dengeyi tutturmak kolay olmuyor. 

Ne dersiniz bir gün biz de bu dengeyi yakalayabilir miyiz?