Bir makam bir mevki sahibi olduğunda, makamından dolayı gösterilen ilgiyi sevgiyi gören kişi kendini  bir şey sanıyor. İlgi sevgi şahsından çok makamına bunu anlayamayan insanlar var. Acı olan zaman içerisinde ne olduğunu unutup, hakikaten kendini kaf dağında görürken, çevresinde kendine yardımcı olanları aşağılamaya başlıyor. Bu tür davranışlar, insanları insandan soğutan en önemli nedenlerdendir. Birine ne kadar çok değer verirseniz o kadar uzaklaşır sizden.  Kendini  o kadar vazgeçilmez, bir o kadar değerli, üstün nitelikli bulur. Siz onu anlamaya çalıştıkça kendini dünyanın merkezine koyar.

Çocuk gibi şımarma, peşinden koşturmaları huy edinmeye başlar. Bulunduğu makamı o kadar hak etmediğin farkında değildir. Anlamsız espriler yapar. Dünyanın kendi etrafında döndüğü sanır. O kadar kendini dünyanın merkezine koymuştur ki, kırıcı olduğunun farkına bile varmaz. Yeri gelir hakarete varan sözler söyler. Eğer siz melek değilseniz yeter be diyerek uzaklaşırsınız bir nevi kutsadığınız insandan. Bir yandan da düşünmeden edemezsiniz; acaba benim yüzümden mi böyle oldu?

Kim bilir...

Belki de siz onu yükseltmek için durduğunuz yeri kazıp ona kuleler yapmasaydınız, o güler yüzüne aldanmasaydınız. O kişi o kadar yükseğe çıkmayacaktı. Taşıdınız, iki kelime söylediğini süsleyip püsleyip  yazdınız.

İnsan doğası gereği çoğunlukla bencil düşünen bir varlıktır. Hep sahip olmadıklarının arayışı içinde olmuştur. Elde ettiklerimiz ise zaten kaybolmaz mantığıyla çoğu zaman ikinci plana atılır. Önemsenmez. Yalnız insanın unuttuğu şey kazandıklarımızı kolaylıkla kaybedebileceğimizdir.