11 Mart’ta Sağlık Bakanı Fahrettin Koca Türkiye’deki ilk korona virüs vakasının görüldüğünü ve virüs şüphesi olan bir kişinin test sonucunun pozitif çıktığını açıkladı. O günden bu yana vaka sayısı da ölüm sayısı da artıyor. Daha da artacak gibi görünüyor.

Vaka sayısının artmaması için alınan tedbirlere, konulan yasaklara uymak gerekiyor.

Başlarken korona virüsü bize ne öğretti demiştim. El yıkamayı, sosyal temasın yani sapur şupur öpüşmenin çok sağlıklı olmadığını öğretti. Kolonya diye bir şeyin varlığını öğretti. Toplu taşımada, asansörlerde ter kokusunun yerini, kolonya kokusu aldı.

Gençlerin kurallara uyup, gerekmedikçe sokağa çıkmadığını ama yaşlıların evde oturamadığını öğretti.

**

Bu süreçte bir şey daha öğrendik ki, bana göre çok değerli, nedir bu?

 “Herkes diğerlerine karşı sorumludur”.

Virüsün yayılmasını engellemek adına valilik, belediyelerimiz birçok tedbir aldı. Peki, biz vatandaşlar olarak sorumluluklarımızı yerine getiriyor muyuz? 

Birey olarak, herkese karşı sorumlu olduğumuzun farkında mıyız?

Alınan tüm tedbirlere rağmen hala birbirine karşı sorumlu olduğunun farkına varmayanlar var. 65 yaş ve üstü, kronik rahatsızlığı olanların sokağa çıkması yasaklandı. Peki, uyuluyor mu?  Yasağın başladığı ilk  günlerde uyulmadığını görüyoruz.

 65 yaş üstüne sokağa çıkma yasağı varken,  daha bu sabah işe gelirken gördüğüm manzara banklarda oturuyorlardı. Gerekçelerini sorsanız, hava almak, evde sıkılmak vs.

Mesela 65 yaşın sokağa çıkmaması kadar önemli bir konu var ki, yürürken yerlere tükürme alışkanlığı, arkadaşım sen boğazını temizleyeceksin diye ben senin mikroplarınla yaşamak zorunda mıyım? Peçeteye tükür çöpe at, çok mu zor? Biraz medeniyet yahuu, biraz saygı…

 Yapmayın…

**

İşin yoksa, #Evde kal…

Evet, haklı olabilirsiniz. Evde kalmak sıkıcı olabilir. Bunu zevkli hala getirmek kendi elimizde…

Hobiler edinmek, sevdiklerinize zaman ayırmak.

 Moralinizi yüksek tutacak konulara odaklanmak.

Gününüzü daha güzel geçirecek konulara odaklanmak.

Birbirimizin yaşam hakkına saygı göstermeyi öğrenmek.

Kısacası,  bireysel yaşamaya alışmak.

Kendimizle barışık bireysel yaşamayı öğrenebilirsek, belki toplumsal olarak yaşamayı da öğreniriz.

Umut işte…