Savaş, bakıldığında en çok erkekleri ilgilendiriyor gibi geliyor. Savaş kararını veren, strateji oluşturan, cephede göğüs göğse çarpışan erkekler olduğu için böyle düşünülmesi de gayet doğal.

Kadınlarda savaşlarda önemli roller oynuyor. Cephe gerisinde hemşire oluyor. Askerin giyeceği kıyafetleri dikiyor. Yeri geliyor kundaktaki bebesini bırakıp, cepheye mermi taşıyor. Yol yapımında amele olarak çalışıyor. 

Tıpkı, Kurtuluş savaşında olduğu gibi.

Nene Hatunlar, Kara Fatmalar ya da yazılarıyla halka umut veren Halide Edipler…

Eşlerini, erkek çocuklarını, babalarını, kardeşlerini cepheye yollayıp, çocuklarıyla, evin yaşlısıyla baş başa kalıyor.  İşgalci güçlerin uygulayacağı her türlü tehlikeye açık taciz, tecavüz, açlık…

Savaşın bedelini savaşan, savaşmaya karar veren erkeklerden çok kadınlar ödüyor. Kurtuluş Savaşı mücadelesini verirken de birçok kaynakta yer almıştı. İşgalci güçler, savunmasız kalan kadınları, intikam alma aracı olarak kullanmaktan çekinmemiş, böyle olunca da savaştan en çok da zarar görenler oluyordu.

Savaş yoksulluktur. Savaşın sebep olduğu temel ihtiyaç maddelerinin temininde yaşanan sıkıntılarla mı uğraşsın? Evini, çocuğunu, kendini korumakla mı?

Her türlü tehlikeye açık, yaşam mücadelesi vermek çokta kolay olmasa gerek.

**

İçinde bulunduğumuz yüzyılda yaşanan bu savaşın mantığı nedir?

İzliyoruz günlerdir televizyonda Rusya-Ukrayna savaşını…

Sığınaklarda, çocukları kucaklarında, gözleri yaşlı kadınları, ölmek istemiyorum diyen çocukları.

Hiçbir şey o çocuğun gözünden dökülen yaşa değmez.

Savaşsız bir dünya çok mu zor?