Bu gün şunu bunu bir tarafa bırakarak bizim uşakları baş-göz edelim diyorum.

Gelinçi günü sabahı kızın evinde kızın arkadaşları ile yakın akraba hanımları toplanırlar.

Elinden iş gelen hanımlar ilk iş olarak kızın gelinliği giydirirler, başını bağlarlar. Gelini süsler püsler…

Bu arda yemekler yenilir, tatlılar yenilir. Bir yandan da zılgıtlar çalınır, kendilerine göre tutturduklar bir türküyle oynanır, eğlenilir. Hatta darbuka bulamasalar, evdeki köfte leğenini darbuka olarak kullanır tempoyu tutarlar!

Bu arada yakın akrabalardan yaşlı bir hanım gelin adayına; evlilik ve karı-koca ilişkileri hakkında gizli, mahrem bilgiler verir!   

Gelini almak için oğlan nevinden gelenler içeri girerek ikram edilen kahveleri içerler. Daha evvel kararlaştırılan birisi içtiği kahve fincanını çalar.

Bu adettendir!

Sıra kızın evden ayrılmasına gelmiştir. Kız önce babasının, anasının elini öper. Kardeşleriyle sarılır öpüşürler.

Kız ağlar, anası ağlar…  

Bu da adettendir!

Babası kızına herkesin yanında şöyle nasihat eder:

“Kızım, beyaz gelinliğinle baba evinden çıkıyorsun. Kocan evinden ise ancak beyaz kefeninle çıkmalısın. Bu evde doğdun doğduğun evden çıkıyorsun, öleceğin eve gidiyorsun!”

Babanın bu nasihati kızının yuvasına bağlılığını pekiştirmek içindir!

Şu gerçeği de göz ardı etmemek gerekir diye düşünüyorum. Eski örf ve adetlere göre yapılan evliklerde boşanmalar günümüzdeki gibi her olur olmaz anlaşmazlıklarla mümkün değildi. Günümüzde bir iki problemle “geçinemiyoruz, boşanalım “ diyorlar ve boşanıyorlar.

Eskiden boşanmaya karar verilirken her şeyden önce ailenin itibarı düşünülürdü!

Hatta inançlı aileler: “Bir evde boşanma olursa gökte melekler ağlaşır…”

Derler, inanırlardı!

Eskiler:

“Evliğin ikinci ve beşinci yılları hüsranlı olur.  Bu dönemleri inançlarıyla, zorluklara tahammül ederek atlatanların evlilikler uzun yıllar sürer!”  

Ve yıllar sonra, “neydi o günler, az daha boşanıyorduk” der, hallerine şükrederler!

Kaynak: Gaziantep Evlenme Adetleri-Adil Dai