Ekspres Gazetesi ekibi olarak, yoksul mahallelerde anket yapıyoruz. İnsanlar sıcak, samimi, candan gazeteden geldiğimizi anlatıp, sorumuzu soruyoruz. Cevabımızı aldıktan sonra teşekkür edip, ayrılıyoruz. Ayrılırken çay içelim, kahve içelim diye ısrar ediyorlar. Kadınlarla sohbet ederken en çok çocukları izliyorum. Ellerinde kitapları, kalemleri, ışıl ışıl gözleri ile ilgimi çekiyorlar. Gözlerinden zeka fışkırıyor. 

İçimden dualar ediyorum. İnşallah çok başarılı olurlar. Daha güzel evlerde yaşarlar. Gerçi güzel evlerde her şeyi olan mutlu yada başarılı oluyor mu? Maddi durumu iyi insanlarda biliyorum. Babasının gölgesinde, onun parasıyla var oluyorlar. Öz güvenleri gelişmemiş, gözlerinde kenar mahallede yaşayan çocukların gözlerinde olan pırıltılar yok. Herşeyin para değil. Ayakkabı kutunuzda paranız olmasın. Sağlam bir ayakkabınız ve o ayakkabıyı giyecek ayaklarınız varsa yeterli..

Bana göre, kenar mahalledeki çocukların gözündeki pırıltının sebebi sevgi diye düşünüyorum.  Sizinle bir hikaye paylaşmak istiyorum. 

Bir bilim adamı yoksul bir mahallede yaşayan çocukları ziyaret etmiş.  Onların evlerine ve okullarına gitmiş.

Gördükleri bilim adamını çok üzmüş. Çünkü bu çocukların yaşadıkları şartlar çok kötüymüş. Bir kalem alacak parayı bile zor buluyorlarmış. Okulları çok küçük ve eskiymiş.  Üstelik iyi ısınamadığı için çok soğukmuş.

Bilim adamı kendi kendine;

“Ne yazık ki bu çocukların geleceği çok kötü olacak!” demiş.

Sonra bu bilgileri not etmiş.

Aradan yirmi yıl geçmiş. Bilim adamı bir gün bu çocukları merak etmiş.

“Acaba ne yapıyorlar bunu mutlaka araştırmalıyım.” Diye düşünmüş.

Günlerce, o yoksul çocukları aramış. Sonunda hemen hemen hepsini bulmuş. Öğrenmiş ki hepsi de büyümüş, başka yerlere taşınmışlar. Daha ilginci bu çocuklar doktor, öğretmen, mühendis, avukat yada iş adamı olmuşlar.

Bilim adamı bu durumdan çok etkilenmiş.  Onlara;

-          Siz çok kötü şartlarda yaşıyordunuz. Nasıl bu kadar başarılı oldunuz? Diye sormuş. Hepsi de;

-          Mahalle okulundaki öğretmenimiz sayesinde, diye cevap vermişler.

Bilim adamı bu öğretmeni çok merak etmiş. O öğretmenin nerede olduğunu öğrenip, onu ziyarete gitmiş.

Artık çok yaşlanmış olan öğretmene araştırmasını anlatmış ve :

-          Nasıl oldu da çok zor şartlarda büyüyen öğrencileriniz bu kadar başarılı oldular,? diye sormuş.

Öğretmen gülümseyerek;

-          Çok basit, demiş.

-          Ben onları çok sevdim.