İsmi bende saklı…
Çünkü bu şehidin babası şu anda yaşadıklarından utanıyor.
Şehit babası olduğu için değil…
Şehit oğlunun ufacık bir borcunu ödeyemediği için.
***
Bu gencimiz gençliğinin baharında 2012 yılının Ağustos ayında, kanı bozuk bir soysuzun mermilerine hedef olarak vatanın için şehit olmuş.
***
Fakir bir ailenin çocuğu. Aile Düztepe’nin sonlarında oturuyor. Aile gururlu mu gururlu. Önüne gelene “ben şehit babasıyım, oğlumun şu kadar borcu var” diyerek duygu sömürüsü de yapmıyor. Ama bütün buna rağmen de içi yanıyor.
***
Şehidimizin borcu Vodafone Telekomünikasyon A.Ş.ye. Yani anlayacağınız telefon borcu. Şehit olmadan önce anasıyla, babasıyla, ailesiyle görüştüğü; “korkacak bir şey yok. Halen yaşıyorum. Çok, çok vatanım için şehit olurum dediği telefonunun borcu.
Kasın 2012 ………… 86,10 TL.
Aralık 2012 ……….. 74,00 TL.
Ocak 2013 ………... 191,20 TL.
---------------------
TOPLAM 351,30 TL.
***
Muhakkak ki bu borç şehit’in borcu değildir.
Yüreği yanan ailenin sağa sola, hısım akrabaya; oğullarının, fidanlarının nasıl şehit olduğunu, acılarının nasıl bir acı olduğunu anlatmak için kullandıkları telefonun borcu.
***
Babaya gelen ihbarnamede, “bu ihbarname elimize geçtikten sonra 15 gün içerisinde yukarıdaki borcunuz ödemediğiniz taktirde….
Diyor…
***
Bakalım, Vodafone’da görevli birisi – şehit babası istememesine rağmen – durumu üstlerine bildirerek bu insani problemi çözmeye çalışacakmış(?)
***
Vodafone bu küçücük borcun altına çizgi mi çeker, yoksa kurumumuzun, böyle bir olaya prosedür gereği evet demesi mümkün değil diyerek alacağını tahsil mi eder…
Bir şehidin değerini bekleyelim ve de görelim.