Böyle insanlarla sohbet etmeye çalışırsın ama kısa sürede anlarsın: bu bir diyalog değil, monologdur. Onlar dinlemez, bekler. Sözünü kesmek için değil, kendini anlatmak için fırsat kollarlar. Kalite yoktur, vizyondan uzaktır, nezaket ise unutulmuştur. Varlıkları, sessizliğin kıymetini öğretir insana.
Zihinleri sığ, ilgileri abartılıdır. ‘’Ben oldum’’ der ama aslında olamamıştır. Her konuşmada onay, her ortamda ilgi ister. Ruhları aç, egoları tok… Her şeyi bilir gibi görünür ama hiçbir şeyi gerçekten anlamaz.
Bu insanlar bize bir şeyi öğretir: Her konuşulacak kişi, muhabbet dostu değildir. Kimiyle susmak bile lükstür. Bu yüzden bazen en büyük huzur, kelimeleri cimri kullanmakta değil; kiminle paylaştığını bilmektedir.
Bazı insanlar konuşur, bazıları anlam olur; geri kalanı ise sadece gürültü.