Aslında bu kavgaların çözümü çok basit: bir adım geri çekilip yukarıdan bakmayı öğrenmek. O zaman göreceğiz ki herkes kendi açısından haklı. İşte gerçek olgunluk burada başlıyor. Hazreti Ali’nin dediği gibi: ‘’Kusur gören gözlerimi kör ettim.’’ Çünkü insan kusura odaklandıkça büyütüyor, büyüttükçe kavga ediyor, kavgalar da ilişkileri tüketiyor. Kusura değil, kalbe bakmayı öğrendiğimizde ise barış geliyor, anlayış geliyor.
Bugün insanlar birbirine tahammül etmeyi unuttu. Karşısındakini olduğu gibi kabul etmek yerine, kendi bakışına zorlamaya çalışıyor. Oysa gerçek huzur, farklılıkları zenginlik olarak görebilmekte. Hepimiz aynı şeyi görseydik, hayat tekdüze olurdu. Farklı görüşler, renkler, fikirler ise hayatı güzelleştiriyor.
Hoşgörü, yalnızca karşımızdakini kabul etmek değil; kendi egomuzu da terbiye etmektir. Benim doğrularımın tek doğru olmadığını bilmek, haklı çıkma arzusunu bir kenara bırakmaktır. Çünkü bazen haklı olmaktan daha değerlisi vardır: kalpleri kırmadan yaşamak.
Belki de hayatın sırrı, haklı çıkmak değil, huzurlu kalabilmektir. Herkesin kendi penceresinden haklı olabileceğini unutmadan, biraz daha anlayışlı, biraz daha merhametli bakabilsek… Belki de dünyamız, küçük bir tebessüm kadar kolay güzelleşirdi.