Ne kadar güçlü görünsen de, bir yanın hala onun sesinde takılı kalıyor.
Bir şarkının ortasında, bir sokak lambasının altında, bir kahvenin buharında beliriveriyor yüzü.
Ve sen o an, içinden geçen fırtınayı kimse fark etmesin diye başını öne eğiyorsun.
Biliyorum…
Geceleri sessizliğin sesi bile fazla geliyor artık.
Kalbinin bir köşesinde hala ‘’belki döner’’ umudu uyuyor sessizce.
Ama sen sabırlısın, çünkü sevmenin dayanıklılıkla ilgisi olduğunu öğrendin ondan sonra.
Ben de senin gibiyim.
Bende de tütüyor aynı koku, aynı özlem.
Bir yanım hala o eski günlere gidiyor,
Bir yanım ‘’artık dönmeyecek’’ gerçeğine tutunmaya çalışıyor.
Ama ne olursa olsun, yaşamak zorundayız.
Eksik yanlarımızla, tamamlanmamış hikâyelerimizle.
Belki bir gün yeniden gülümseriz, ama bugün sadece sessizce özlüyoruz.
Kimseye göstermeden, kimseye anlatmadan.
Ve bil…
Birini özlemek, geri geleceği anlamına gelmez.
Sadece içindeki boşluğu ne kadar derin kazdığını hatırlatır.
Sen hala onunla yanarken, o çoktan başka bir yerde ısınıyordur.