Kimi insan yemeği huzurun kaynağı olarak görür, kimi içinse yemek suçluluk ve pişmanlıkla iç içe bir döngüye dönüşür. Aşırı yemek, kendini aç bırakmak, kusmak ya da sürekli diyet yapmak… Bunların her biri aslında görünmeyen bir mesaj taşır: “Benim içimde çözümlenmemiş bir şey var.”
Yeme Davranışı Bir Mesaj Taşır
Yemek bazen yalnızlık, kaygı ya da çaresizlik duygusunu bastırmanın bir yolu olur. Bazıları yemekle huzur bulur, bazıları içinse yememek üstün bir kontrol duygusu verir. Bir başkası için yemek, çocukken eksik kalmış bir sevginin yerine geçen bir tesellidir.
Böylesi anlarda beden, bir savaş alanına dönüşebilir. Yemeği fazla kontrol etmeye çalışmak ya da tamamen serbest bırakmak aslında insanın kendisiyle olan ilişkisini anlatır. Çünkü her tabak, her lokma ya da her kısıtlama bir anlam taşır: Yaşamla, kendimizle ve başkalarıyla nasıl ilişki kurduğumuzu gösterir.
Döngüyü Kırmak İçin
Bu davranışlar çoğu zaman kişiyi yalnızlaştırır, suçluluk ve utanç duygularını artırır, hatta hayatı daraltır. Ancak unutmamak gerekir: Yeme davranışları bir “hastalık damgası” değil, bir işarettir. O işaret bize şunu söyler: “İçinde bakman gereken bir duygu var.”
Yemek sorunlarını anlamanın yolu, sadece tabağa değil; kişinin kendisini nasıl gördüğüne, hangi duygularla baş edemediğine bakmaktan geçer.
Ne Yapabiliriz?
Kendinize şu soruları sorabilirsiniz:
Yemek benim için neyin karşılığı? Huzur mu, ceza mı, kontrol mü, teselli mi?
Yeme davranışım beni kendimden ve hayattan uzaklaştırıyor mu, yoksa bana iyi mi geliyor?
Açlık ve tokluk duygumu gerçekten dinliyor muyum, yoksa otomatik davranışların içinde mi kayboluyorum?
Bu sorularla yüzleşmek, yeme sorunlarının arkasındaki duygusal yükü görmenizi sağlar. Unutmayın; yemek tek başına sorun değildir. Sorun, yemek üzerinden hayata yüklediğimiz anlamdadır.
Hayatın yükünü yemekle taşımak mümkün değildir. Asıl ihtiyaç, duygularımıza kulak verip kendimizi daha yakından tanımaktır. Yeme davranışını değiştirmek, sadece kilo ya da dış görünüşle ilgili değildir; aynı zamanda daha huzurlu, daha gerçek bir yaşamın kapısını aralamaktır.