Bir şaman sözü der ki: ‘’Sevdiklerine bağlı ol, ama bağımlı olma. Fedakâr ol, ama kendini feda etme. Dünü unutma, saplanıp kalma da. Sabret ama katlanma. Eleştir ama suçlama. İste ama ısrar etme. Ve en önemlisi hiç kimseye biat etme.
Bu söz, aslında hayatın en temel dengelerini fısıldıyor bize. Çünkü insan ilişkilerinde en çok zorlandığımız şey de budur: DENGE.
Bağlılığın Gücü
Bağlılık, sevginin kök saldığı yerdir. Birine gönülden bağlı olmak; sadakati, güveni ve sürekliliği besler. Ancak bağlılık ile bağımlılık arasındaki çizgi çoğu zaman bulanıktır. Bağımlılık, kendi kimliğini siler, kişiyi görünmez kılar. Oysa bağlılık; varlığını, özgürlüğünü ve özsaygını koruyarak yürüyebildiğin bir yoldur.
Fedakârlık mı, Kendini Feda mı?
Fedakârlık güzeldir, insana değer katar. Fakat kendini feda etmek, özünü yok saymaktır. İlişkilerde sürekli kendi ihtiyaçlarını görmezden gelen, sırf karşısındakini mutlu etmek için kendi ruhunu yaralayan kişi bir gün tükenir. O yüzden fedakârlık, ölçüsünde anlamlıdır; aşırısı insanı kendinden koparır.
Sabır ve Katlanmak Arasındaki İnce Çizgi
Sabır; olgunluğun göstergesidir. Beklemeyi, anlamayı ve zamanın gücünü kabul etmeyi öğretir. Fakat sabırla karıştırılan katlanma, insanı zincire vurur. Katlandığınız şey ise bizi yukarı taşır.
Eleştirmek ve Suçlamak
Eleştiri, büyümenin ve iyileşmenin anahtarıdır. Ama suçlamak, karşıdakini köşeye sıkıştırır, yaralar ve koparır. Eleştiri çözüm odaklıdır; suçlama ise çıkışsız.
İstemek ve Israr Etmek
İstemek, arzunun dile gelmesidir. Israr etmek ise karşındakine zorla dayatmaktır. İstemek özgürlük alanı bırakır; ısrar etmek kölelik zinciri kurar.
Ve En Önemlisi: Biat Etmemek
Hayatın belki de en net kuralı budur. Hiç kimseye, hiçbir şeye körü körüne biat etme. Çünkü biat, düşünceyi öldürür, iradeyi siler, insanı başkasının gölgesine hapseder. Sevgide de, işte de, hayatta da özünü korumak, kendi sesine sadık kalmak en büyük sorumluluktur.
Şamanın bu sözleri aslında bize şunu hatırlatıyor: Sev ama kendini kaybetme. Ver ama tükenme. Yürü ama zincirlenme.
Hayatın sırrı, aşırılıklarda değil, dengededir. Çünkü gerçek özgürlük; sevebilmek, bağlanabilmek, fedakâr olabilmek ama bunların hiçbiri uğruna kendini yok etmemektir.
