Her çocuk mutlaka "öne çıkan" bir yeteneğe sahiptir.
Bazen akademik bazen mekanik bazen sanatsal bazen sportif bazen duygusal bazen doğa (tarım-hayvancılık) bazen ticari... bazen bazen bazen...
Lakin bu yetenek ortaya çıkana kadar "çocuğu" çok kırıyoruz.
Duygusal ve zihinsel anlamda çocuğu yıpratıyoruz.
Çünkü "not" denen bir göstergemiz var!
Notlar kötüyse; iltifatı, içten iletişimi, değerliliği rafa kaldırıyoruz!
Çocuğa rehberlik edip "yetenek alanını" bulması işini de rafa kaldırıyoruz. Neticede o bir tembel(kafası çalışmayan!)
Yetmiyor söz ve hakaretlerle eziyoruz!
Peki "notları kötü olan" insanlar da en az "notları iyi olan" insanlar kadar hayata tutunup başarılı olmuyor mu?
Oluyor değil mi?
Hatta duyuyorum: "Evet hocam, çevremde çok öyle insan var!" dediğinizi.
Peki o insanların iç dünyaları ne hâlde?
Yıllarca kücümsediğimiz, yoksun bıraktığımız, hakaret ettiğimiz o çocuklar başarılı olsa bile mutlu olamıyor...
Yani bir yanları hep eksik kalıyor!
Oysaki yetenek alanları bulunmuş olsa hem daha büyük işler başaracaklar hem de daha mutlu olacaklar...
Lütfen artık bu yanlıştan dönelim.
Her çocuk mutlaka öne çıkardığı bir yeteneğe sahiptir.
Bu çağda yönlendirme test ve teknikleri açısından artık yeteri kadar ilerledik.
Onun kaşifi olduğunuz gün geleceğin, başarının ve mutluluğun mimarı ve de sevginin kaşifi oluruz.
