Bu sabaha karşı her zaman olduğu gibi arkadaşımın alışılmış mesajlarından birini aldım, diyemiyorum.
Çünkü:
***
Mübalağasız her gün bu arkadaşım sabah namazı vakti:
“Evet, aziz dostum kalk şu anda burada sabah ezanı okunuyor. Herhalde orada da okunuyor ya da okunmuştur. Abdestini al namazını kıl. Kendin için ailen için ve dostların için duanı yap.
Şu andan itibaren de ömürden bir gün daha gitti. Sakın üzülme. Bir şekilde bu sonu yakalayacağız. Tren nerede hangi istasyonda durur, kondüktör ‘son durak’ der bilinmez. Ama bilinen bizler için bir son durağın olduğu.
Bütün dileğin ve umudum bu sene sonunda biteceğine inandığım ev taklidi bittikten sonra hürriyetime kavuşacağım günlerin gelmesi.
O günler gelmeli ki; sizleri buraya davet etmeliyim, sizlerle günümüzü gün etmeliyiz…
Vesaire. Vesaire…
***
Ama bu günkü mesajı yine yüreğimi acıttı. İçimi yaktı. Tahmin edeceğiniz üzere bu arkadaşımla yaşıtız. Hani yedi tane onluğu yakalamış birisi.
***
Gelen mesajı aynen aktarıyorum.
“Evet, aziz dostum, ömürden bir gün daha gitti. Giderse gitsin. Artık dayanamıyorum. Bu gün benim için hiçte iyi bir gün olmadı.
Saat tam 2,45 de patron geldi. Dalmışım. Hey Mustafa amca, kalk uyuma! Diyerek beni uyardı. Oysa kendinin geldiğini fark etmiş toparlanıyordum. Şöyle aşağıdan yukarıya beni aşağılayarak bir süzdü…
O saatte genç birisi tatlı uykusundan uyanarak beni kontrole mi gelir, hayır. Gör kimlerle hangi pavyonda eğlenmiş geçerken de yolunu buraya düşürmüştür.
Hani bir şey deme hakkım yok. Neticede yaptığım işin karşılığında bana bir ücret ödüyor. Ve karşılığını da isteyecektir.
De; bu kadar aşağılaması, hakir görmesi beni kahrediyor.
Bir çocuğun karşısında böylesine eğilip bükülmeye değer mi?
Kalk aziz dostum kalk, kader utansın.
Sevgiyle yanaklarından öperim.”
***
Oysa akşam saat 11 e doğru sıhhatimi merak etmiş telefonla aradı. Uzunca sayılacak bir sohbetimiz oldu. Neşesi yerindeydi.
Antep ağzıyla bir şeyler söyleyerek hem kendisi kahkaha atmış hem bana attırmıştı.
***
Sonrası malum.
