İnsan bazen öyle bir döneme girer ki, başkalarının hayatına bakarak kendi mevsimini küçümsemeye başlar. Başkasının baharına imrenir, gülüşlerine özenir, sanki o gülüşlerin ardında hiç fırtına yokmuş gibi… Oysa kimsenin baharı senin kışına şifa olamaz. Herkesin güneşi kendine doğar, her kalp kendi göğünde bulutlanır.
Başkalarının hayatında ısınmaya çalışmak, kendi sobanı söndürmektir aslında. Birinin ışığında parlamak kolaydır ama kendi karanlığını aydınlatmak, işte asıl meziyet oradadır. Çünkü insanın en büyük gücü, kendi içinden doğan güneştir.
Kendini bir başkasının mevsimine göre şekillendirdiğinde, özünü kaybedersin. Oysa senin toprağın senden sorulur; hangi çiçeğin açacağını, hangi yağmurun seni arındıracağını, hangi rüzgârın seni yıkayıp dirilteceğini ancak sen bilirsin.
Başkasının yağmurunda ıslanma; çünkü senin yüreğin, sadece kendi ikliminde büyür.
Hayat, içe doğru yapılan bir yolculuktur. Aradığın huzur, dışarıda değil. Gözünü kapat, kalbine dön, orada bir ev var. Kendi baharını orada bulacaksın.
Ne dışarıda bir güneş seni ısıtır, ne bir yabancının gülüşü. Şifayı hep yanlış yerde arıyoruz oysa…
Senin kışında bile bir bahar saklı. Yeter ki kendine dön, çünkü her şey senden sana.
