Turgut Uyar’ın dediği gibi; gizlenen, gösterilmeyen, hissettirilmeyen sevginin zerre kıymeti yok gözümde. Çünkü sevgi saklamak için değil, yaşanmak ve yaşatılmak için vardır.
Bir duvarın ardında, bir kalbin içinde, söylenmemiş cümlelerin sessizliğinde milyonlarca sevgi barınabilir. Ama bana ulaşmayan, bana değmeyen, bana hissettirilmeyen hiçbir sevgi; ne kadar büyük olursa olsun, yok hükmündedir. Çünkü sevgi, karşıya geçmediği sürece sadece sahibinin içinde boğulan bir duygudan ibarettir.
Seviyorum demeyen, sarılmayan, göstermeyen biri beni çok sevebilir, bilemem. Ama bilmediğim sevginin de hayatımda hiçbir karşılığı olamaz. Bir bakışla, bir dokunuşla, bir cümleyle varlığını hissettirmeyen sevgi; soğuk bir duvardan farksızdır.
Çünkü sevgi; duyulmadığında eksiktir. Görülmediğinde değersizleşir. Hissedilmediğinde varlığını kaybeder.
İnsan kalbi, yalnızca içinde gizlenen sevgiyle değil; karşısına taşan, hayatına dokunan, varlığını kanıtlayan sevgiyle büyür. O yüzden gizlenen sevgiye methiyeler düzülemez.
Sonuçta, sevilmek değil; sevgiyi görmek, hissetmek, yaşamak ister insan.
Sevgi gizleniyorsa, yok sayılıyordur. Yok sayılan sevgi de benim gözümde bir hiçtir.
